Dag 6: Van Appleby in Westmorland naar Penrith

Fijne B&B, aardig stel dat zelf heel veel wandelt. Heerlijke kamer en ontbijt. Eentje om te onthouden.

Laatste dagje. Wel moe en 32 km te gaan, maar het is bewolkt en een paar graden koeler. Om kwart voor negen vertrek.

Eerst Appleby uit en het gaat even mis. Ik moet steil omhoog over asfalt en mijn spieren in mijn scheenbeen/kuit spelen op. Dit heb ik bij de C2C ook gehad en ik weet dat het wel weer goed komt. Heel langzaam omhoog en bij het vlak lopen door de weilanden warmen de spieren op. Na een half uurtje gaat het beter en kan ik weer flink doorlopen.



Leuke hekjes onderweg, ook weer nieuwe soorten. Verder veel weiland en boerderijen.









Wel grote stukken asfalt. Daar word ik eerder moe van, maar ik hoef ook niet telkens in het boek te kijken, dus het loopt wel lekker door.





Dan door een prachtig park met weiden vol met paardenbloemen. Nog een stukje grasland en dan asfalt. 



Twee mijl langs de weg. Best druk, dus af en toe in de berm. Helaas kan ik niet in de berm lopen, die is erg oneven. Wat een eind.

Heel saai langs de weg en erg vermoeiend voor de voeten. Dan eindelijk een erf op bij een boerderij en door een mooie houtwal. Daar laat iemand zijn havik uit. Wat geweldig om te zien. Een prachtig beest recht voor me in de boom. De baas roept en hij vliegt van boom naar boom, acher hem aan. Heel gaaf. Dat maakt het vele asfalt weer helemaal goed.

Laatste stuk. Nog 9 km. Eerst Brougham Hall, gerestaureerd en gevuld met crafts and pottery winkeltjes en een café. Ik heb er even rondgekeken en weer door. Ook dit was een voormalig thuis van Lady Anne.



Weer langs de weg naar Brougham Castle, iets meer ruïne, maar nog altijd grootst om te zien.



Ik besluit hier de alternatieve route te nemen om in Penrith te komen, niet langs de rivier, maar rechtstreeks via een fietspad, dat scheelt me een kilometer. Om half vijf ben ik eindelijk bij mijn hotel. Weinig euforie. Ik ben erg moe. Maar ik heb het wel weer gedaan. 160 km in zes dagen. Ik ben gesloopt, maar ik heb alweer zin in volgend jaar.



En ik ben in een stad, dus Indiaas. Altijd heerlijk. Pappadums, chutneys, samosa’s en Lajaweb, chicken tikka met gember ui, tomaat, paprika, koriander en een heerlijke saus. Kopje thee in de hotelbar en lekker slapen. Morgen weer naar huis.

Dag 5: Van Kirkby Stephen naar Appleby in Westmorland

Redelijk geslapen, maar erg moe. Het zijn erg lange dagen wandelen geweest. Wel te doen en kortere dagen had niet gekund wat overnachten betreft. Het is wat het is. Straks na de tocht maar uitrusten. Mijn lijf houdt zich verder goed. Wat stijf ‘s ochtends maar dat is na het douchen alweer weg. Geen spierpijn. Wel waardeloos dat mijn rug niet mee wil.Na een nachtje slapen gaat het goed, maar na een uur of drie speelt een wervel weer op en dan moet ik nog vier uur. Maar goed. We gaan er weer voor. Niet te veel klimmen vandaag, meer schaduw en dorpjes. Weer heel anders.

Na het ontbijt weer aan de wandel. Twee papegaaien vliegen over, hier staat Kirkby Stephen om bekend. Het zijn grote Ara’s en die leven hier al jaren. Ooit een keer door iemand losgelaten en nu is het een groepje geworden. Ze hebben hun thuisbasis op een boerderij buiten het dorp, waar ze ook worden verzorgd. Wel zo handig in de winter. De voetbalclub heet de Parrots.

Linksaf bij het Coast to Coastpad en langs het cricketveld en voetbalclub. Door bos richting Winton.



Daar hebben ze de lege telefooncel omgebouwd tot boekenkast en eerste hulp.



Prachtig wandelen hier. Het zijn niet echt paden, soms loop ik gewoon door hoog gras. Dan staat er een pijl dat je diagonaal door het veld moet naar een hek aan de overkant.





Het is lastig navigeren. De Lady Anne’s Way wordt niet aangeven, alleen losse public footpath’s. Dus het is telkens stoppen, lezen, kaart erbij om te zien of ik nog goed ga.



Redelijk wat schaduw vandaag en veel wind. Tussen de schapen en koeien door kom ik bij Brough Castle, de ruïne ervan. Ook net als de plaatselijk kerk gerestaureerd door Lady Anne, is helaas niet veel meer van over. In de verte staat de Fox Tower in de heuvels. Uit 1775.



Onderweg prachtige paden, veel fazanten, leuke ‘tunneltjes’ van heggen en asfalt. Af en toe is dat een welkome afwisseling en het loopt goed door, maar het moet niet te lang duren.





Veel huizen hebben hier namen, ‘ga rechts bij Carr House, loop richting Lowgill Farm’. Kleine buurtschappen als Flitholme en Little Ormside. Hieronder Blacksyke, boerderij met kalfjes en stieren.



Onderstaand het huis Bromley Green uit 1687.



Dan weer verder over stiles en door hekken. Kleine voetbruggen en zelfs over een stenen trap.



Als laatste heerlijk door een bos met een duidelijk pad, bluebells en langs de rivier tot Appleby.



Het kasteel zie ik pas als ik er helemaal omheen gelopen ben, omhoog over asfalt. Het is in gebruik voor feesten en conferenties, dagelijks zijn er tours, maar die moet je vooraf boeken.



Het pad gaat door Appleby en net voordat ik linksaf moet om de plaats te verlaten is daar mijn B&B. Omdat het rustig is, krijg ik niet de eenpersoonskamer, maar een ruime tweepersoons met dakterras. Heerlijk met een kopje thee even bijkomen. Ik heb meer energie dan gisteren gelukkig.



Om zes uur down the road naar de pub. Daar even zouten aangevuld. Olijven, wijntje en een Leek and Potatosoup. Als main: Salmon, potatorösti, asparagus and a crispy egg. Heel bijzonder en erg lekker.



Op tijd slapen. Morgen laatste dag, 32 km.

Dag 4: Van Hawes naar Kirkby Stephen

Redelijk geslapen, weer vroeg wakker en nog erg moe. Rug gaat goed en spierpijn valt ook mee, maar de vermoeidheid valt tegen. Maar goed dag vier is begonnen, vandaag de laatste klim en dan rustig wandelen.

Heerlijk ontbijt, met gezelschap. Om kwart voor negen vertrek ik. Door Hawes.



Het is eerst vijf kilometer lopen naar de klim, goed om de spieren op te warmen.



Eerst afdalen naar een viaduct.



Dan door de velden en een stukje bos, richting de heuvels en de Highway.



Om 10 uur ben ik bij de start van de klim.






Het is zwaar. Het wordt al warm en meer dan 30/50 passen achter elkaar haal ik niet, dan rust ik weer even en weer door. Onwards and upwards. Dit gaat zo’n uur door en dan ben ik eindelijk boven. Prachtig uitzicht achter me en  opzij. Voor me ligt The Highway, de weg die Lady Anne al nam in 1600 op weg naar het noorden.







Tussendoor eindelijk wat water, het is hier boven erg droog.

Verder over een redelijk vlak terrein. Onderweg kom ik een clubje Nederlanders tegen die met hun auto’s off the road hun weg vinden door de Dales. Met begeleiding, want je mag hier niet overal komen. Ze hebben pauze en zijn er even voor gaan zitten, met eieren en spek als lunch. Leuk even over de omgeving praten en weer door.



Vanaf het Water Sculpture begint het dalen.





Tot ik bij de ruïne van Pendragon Castle kom. Ik heb de puf niet om er heen te lopen. Dus blijft het bij een foto. Ook dit was een kasteel van Lady Anne, welke ze gerestaureerd heeft, maar het is 400 jaar later vervallen tot ruïne. 



Na het kasteel moet ik mijn weg zoeken door de weilanden, wat maar moeizaam gaat, misschien omdat ik zo moe en warm ben, zie ik niet alles even snel. Na Nateby is het een duidelijke weg, maar de ondergrond is niet prettig. Stenen, modder. Gelukkig wordt dit snel beter en kan ik vrij vlot door.



Ik kom uit bij het weiland waar mijn tweede deel van de Coast to Coast begon. Heel herkenbaar op de een of andere manier.



Over Frank’s bridge loop ik Kirkby Stephen in, waar de route eindigt voor vandaag. Het is kwart over vijf. 8,5 uur gelopen.



Ik heb eerst op bed gelegen. Om bij te komen, kop thee gezet en in bad geweest. Wel lekker hoor. Eerst heel koud voor mijn voeten en daarna even liggen in het warme water. Ik ben eigenlijk te moe om iets te doen, maar pak mijn koffer opnieuw in (dat was wel nodig) en ga om zeven uur naar beneden om te eten. Glaasje Sauvignon Blanc en een Roasted chicken met Stilton sauce. En daar is ie dan: sticky toffee pudding. Ik vond dat ik hem wel verdiend had.



Hopelijk lekker slapen, morgen weer 27 km.